Het jaar liep weer hard naar de tijd van de overgangsvergaderingen toe en de vraag of ze haar mentoraat goed had uitgevoerd, bezorgde haar buikpijn, vooral als ze ’s nachts wakker werd, badend in het zweet.
Wat nou boeiend? Hij had dan wel bijna de hele les besteed aan het klassikaal nakijken van het werkboek, maar als ze hadden opgelet, hadden ze zoveel kunnen leren van andermans fouten!
Het leek weer nergens naar, dat mondelinge examen. Waar zij woedend van werd, was het verwijt dat ze in de les nauwelijks geoefend hadden! En al die invuldialogen dan?...
Hoe kon die man dat nou zeggen? Dat onderwijs voornamelijk het geven van antwoorden was op vragen die niet gesteld waren? Als hij de lijdende vorm in de voltooid verleden tijd had uitgelegd en vervolgde met: ‘Zijn er nog vragen?’, dan deed toch iedere leerling er het zwijgen toe? Wat kon onderwijs dan anders zijn?
Soms, op weg van zijn lokaal naar de personeelskamer, een stukje van nog geen tweehonderd meter, werd hij door wel vier verschillende leerlingen aangesproken. En allemaal wilden ze iets dat hij nog niet kon geven of dat hij nu niet kon oplossen. Eenmaal bij de personeelskamer, had hij nog twee minuten om zijn brood op te eten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten