De kans dat je in het onderwijs bent gegaan omdat je je vak(specialisatie) zo leuk vond, is groot. Ik vond Engels leuk en dat Engels studeren lesgeven betekende, op een school werken, dat was iets voor later. Eerst maar eens lekker studeren……En de opmerking van een van mijn professoren: ‘we willen anglisten van u maken!...’ was dan ook koren op mijn molen. Pas veel later begreep ik dat die mentaliteit nog voor veel problemen zou zorgen.
Het overgrote deel van de mensen werkzaam in het voortgezet onderwijs, beschouwt zich als vakspecialist. En je beroep, is dat iets anders?
Ik heb mensen gekend die zeiden dat ze zich niet thuis voelden op het mavootje waar ik leraarde omdat ze ´er zo weinig van hun vak kwijt konden´. En ze gingen dan naar havo of vwo om daar les te geven.
En ik heb mensen gekend die absoluut niet meer dan twee brugklassen wilden hebben in een jaar omdat ze bij meer brugklassen ‘dan weer steeds hetzelfde verhaal afdraaiden’.
Ben je pas tevreden als je veel van wat je op de universiteit of de lerarenopleiding gehad hebt, stopt in een monoloog die je vervolgens in de les afdraait? En de volgende les een heel ander, maar zeker zo moeilijk verhaal?
Ik weet het, het voorgaande schildert karikaturen, maar is een leerling niet juist altijd interessant omdat hij of zij op een net iets andere manier met wat jij of het boek aandraagt, omgaat?
Is het niet hartstikke leuk om uit te vinden wat de ingang voor dat specifieke kind is, hoe je hem of haar kunt boeien en ook nog iets duidelijk maken?
Ja, als onderwijs voor jou ‘een verhaal afdraaien’ is, dan wil je wel uitgekeken raken op die rijtjes al of niet opzichtig geeuwende kinderen.
Aan de andere kant, als leraren horen dat ze niet voortdurend frontaal-klassikaal les moeten geven, betekent dat vaak dat ze zich geroepen voelen de leerlingen de gelegenheid te geven om stilletjes uit hun boek te werken, sommen, opgaven e.d. Maar, een leraar vindt dat hij zijn opleiding niet heeft gevolgd om met de handen op de rug langs stil werkende kinderen te lopen en bij een vraag stilzwijgend naar het antwoordblad te wijzen dat op stapeltjes voor de klas ligt. Hij wil zijn verhaal kwijt. Dat is wel eens de klacht bij de nadruk op zelfstandig werken. Op die manier ontstaat er ook geen dialoog met een individuele leerling. Als die wel ontstaat, in interactief onderwijs, en als de insteek in die dialoog is ‘hoe leer je?’ en niet het geven van louter vakspecifieke antwoorden, zijn we misschien minder met ons vak bezig, maar meer met ons beroep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten